In Drama queen laat Derk Visser zien dat liefde ook tussen scheve stoeptegels bloeit. Een mooi rauw boek over een schreeuwlelijk met een groot hart.
Ze heet Angel, maar ze bijt van zich af als een duivel. En dat is best een handige eigenschap als je opgroeit in een troosteloze wijk met grauwe flats waar om de haverklap weer ergens politie voor de deur staat en waar pizzakoeriers zich niet durven vertonen. Haar moeder verdient de kost als stripteasedanseres, maar wie weet als ze met haar eindejaarslot de jackpot wint, kan ze met haar dochter verkassen: ‘Weg uit de wijk. Weg van junks en inbrekers. Nooit meer nieuwe sloten op de deur. We krijgen een kasteel van een huis. We gaan shoppen in de duurste winkels. We kopen een auto en eten in de beste restaurants.’
Visser heeft patent op het realistisch schilderen van dergelijke rauwe, uitzichtsloze milieus. Eerder liet hij dat bijvoorbeeld al zien in Prikkeldraad (2011) en Suikerspin (2015). Zijn hoofdpersonages zijn stuk voor stuk goedgebekte meiden die eerder volwassen moeten zijn dan hun leeftijdgenoten die in een veiliger thuisomgeving opgroeien.
Dat is op het eerste gezicht ook zo in Drama queen. Angels moeder, op haar vijftiende zwanger geworden, lijkt een opvoeder van niets. Haast nog meer kind dan haar dochter, met haar ‘decolleté tot aan haar navel’, haar vermogen op foute mannen te vallen, haar slaapkamer waar een kledingbom lijkt ontploft en haar mond en trui vol stroop en poedersuiker als ze pannenkoeken eet. Maar ook al vervloekt Angel het werk van haar moeder en ook al vliegen de vonken ervan af tijdens hun gesprekken, de band tussen hen kan niet stuk. ‘Misschien zijn er meer lieve moeders op de wereld, maar de liefste heb ik.’
Visser laat zien dat je verder moet kijken dan de buitenkant. Ook tussen scheve stoeptegels kan liefde bloeien. Angel is bepaald geen lieverdje, deze schreeuwlelijk die graag mag overdrijven - een drama queen inderdaad - maar ze heeft wel een groot hart. Ze wil voor iedereen zorgen en voelt zich snel verantwoordelijk, of het nu haar moeder, haar alcoholische opa is of een jongen met vuurwerkverwondingen is in het ziekenhuis waar ze stage loopt.
In Angels hart is geen plaats voor haar buurjongens dat zijn losers en sukkels in haar ogen. Maar voor Kayleigh, net nieuw in de wijk en op school, heeft ze een zwak. Deze verliefdheid lijkt eerst een zijlijntje, maar krijgt een steeds grotere plek in het boek. Ze wordt ook een steeds uitgesprokener, overigens zonder dat Visser het als Groot Thema neerzet - en dat laatste doet het boek alleen maar goed.
Deze verliefdheid is er gewoon, en onontkoombaar bovendien. Ze overleeft afwezigheid en ruzies. In het eerste deel van het boek, Angel is dan 12 jaar, zijn Kayleigh en haar vader van de een op de andere dag verhuisd. Een jaar later treffen ze elkaar weer. Kayleigh nodigt haar uit om mee te gaan naar het gala op haar school, maar dan moet Angel zo nodig ruzie trappen met Kayleighs vader. In het derde en laatste deel laten ze zich door niets en niemand meer tegenhouden. En wat maakt het dan nog uit of je in een grauwe flat of een kasteel woont: ‘Ik sta hier in een steenkoude keuken. Met alleen een deken omgeslagen. Er trekt tocht langs mijn voeten. Kayleigh praat over een slechte ochtendadem en de oorzaken daarvan. En over de nadelen van nagelbijten. En ik kan uren naar haar blijven luisteren.’
Met Drama queen schreef Visser een mooi rauw verhaal over liefde tegen de klippen op, die tussen moeder en dochter en tussen twee meisjes die die liefde zo ontzettend verdienen.
