In het nieuwe prentenboek Kom mee Kees van Loes Riphagen valt heel wat te ontdekken. En de twee kikkers in de hoofdrol zijn hartverwarmend.

In het echte leven vind ik persoonlijk kikkers weinig aaibaar. Maar in de jeugdliteratuur val ik er wel voor. Natuurlijk voor de weergaloos innemende groene held uit Kikker en Pad van Arnold Lobel en ook voor Kikker van Max Velthuijs. En ik loop ook warm voor Kees en zijn vader in het nieuwe boek van Loes Riphagen, Kom mee Kees.
Behalve de groene huid en olijk bolle ogen delen al deze literaire kikkers een opgewekte, springerige natuur. Het zijn wezens die oprecht verwonderd zijn over hun omgeving en plezier scheppen in nieuwe dingen. Het zijn zeg maar een soort kinderen.

Kees, uit de nieuwe Riphagen is aanvankelijk niet zo vrolijk. Hij verveelt zich, alweer, niets kinderlijks is hem vreemd. Maar zijn vader hoort hem niet, want is verdiept in een boek (en niet zomaar een boek, maar Coco kan het, het vorige boek van Riphagen en Prentenboek van het jaar 2021). Gelukkig wordt er dan net een uitnodiging bezorgd voor een concert van De Kwakers, waar vader fan van is. Als ze opschieten, kunnen ze er nog net op tijd zijn.
Maar daar heeft vader Kikker even buiten de onderzoekende aard van Kees gerekend. ‘Kijk nou, wat knap!’ roept Kees. ‘Dit beestje kan ondersteboven lopen.’ Vader heeft er geen oog voor en sjort zijn zoon mee. En zo kent de route naar het concert nog veel meer spannende zaken om te onderzoeken. En een spannend avontuur met een snoek.
Uiteindelijk komen ze te laat voor het optreden, maar vader heeft zijn lesje geleerd: ‘De weg hiernaartoe was mooi en spannend genoeg.’ En daarmee betoont hij zich natuurlijk de ideale opvoeder.

Het verhaaltje en de taal hebben niet zo heel veel om het lijf en direct origineel is het ook niet. Maar de helder gekleurde illustraties maken dat meer dan goed. Ze nodigen uit om geen haast te maken en alles goed te onderzoeken. Alsof Riphagen ons wil vertellen: pssst, de route is belangrijker dan het verhaal. Op elke bladzijde zijn grappige details te ontdekken, zoals een ladder van luciferhoutjes, insecten die langs de rivier liggen te zonnebaden op badlakens, een kikkervisje in het wiegje thuis, de vele oogjes die meegluren vanachter grashalmen, bomen of vanaf de rivierbodem. En niet te vergeten de mok met ‘Papa of the Year’ erop. Die heeft deze papa van Kees zeker verdiend.