Erna Sassens tweede boek over Joshua lijkt eerst meer van hetzelfde, maar blijkt wel degelijk meer dan een herhaling van zetten.

Neem nooit een beste vriend is een vervolg op Zonder titel. Daarin maakten we kennis met angry young puber Joshua die tekenen als uitlaatklep heeft. Eerlijk gezegd vond ik het vervolg eerst een beetje tegenvallen. Het was meer van hetzelfde. Alsof Sassen dacht: laat ik nog maar even in deze succesvolle groef blijven hangen. Het getier en getyfus van Joshua leek te veel een kunstje te worden.

Maar allengs bleek er wel degelijk meer te zijn dan een herhaling van zetten. Zo krijgen de karakters van Joshua’s vrienden Dylan en Sergio meer diepte. En Sassen spiegelt in de vorm van het verhaal mooi de chaos van een adolescentenbestaan: de chronologie volgt kromme paden. Geen rechttoe rechtaan plot, maar Joshua’s hoofd bepaalt de voortgang. Dat hoofd knalt zo’n beetje uit elkaar door zijn verliefdheid op Lindsey en door de ruzie tussen Dylan en Sergio. Vandaar de verzuchting om nooit een beste vriend te nemen. Het lijkt dus een en al chaos in dit boek, maar Sassen heeft de touwtjes wel degelijk goed in handen. Ze bouwt de spanningen tussen de vrienden mooi op, telkens krijgen we brokjes informatie totdat op de laatste bladzijden alles op zijn plek valt.

Ook in dit boek is illustrator Martijn van der Linden wederom zeer creatief met kunst. Joshua moet voor zijn eindexamen tekenen enkele bekende schilderijen natekenen en daar een eigen draai aan geven. Daar weet Van der Linden wel raad mee. Het ‘Meisje met de parel’ krijgt een mollige en exotische make-over, met Lindsey als model. Van der Linden stoeit zo ook met Munch, Picasso en diverse andere kunstenaars en levert met zijn werk een onmisbare bijdrage aan het boek.