Door een weekje op een Waddeneiland ziet Ives wereld er compleet anders uit. Het gebeurt in Noorderlicht van Anna van Praag.
Het noorderlicht in Lapland bezoeken. Dat is de droom van de 14-jarige Ive en haar ouders. Voorlopig doen ze het met een weekje op een Waddeneiland en daar wordt al snel duidelijk dat Lapland er nooit van zal gaan komen. Ives vader hoopt zijn huwelijk te redden, door weer de plek te bezoeken waar hij en zijn vrouw, beide biologen, ooit verliefd werden. Maar Ives moeder heeft een heel andere agenda: ze wil op de manege van een vriendin gaan werken en losbreken uit een relatie waarin ze zich bekneld voelt.
Ive, die toch al geen zin in de vakantie had, loopt er een beetje verloren bij. Bovendien is ze niet helemaal zichzelf door het auto-ongeluk dat zij en haar vader (moeder volgt een dag later) op de heenweg krijgen. Ive vliegt door de voorruit, haar gezicht vol scherven en schaafwondjes en zelfs in haar oog zit zo’n scherfje. Dankzij de passage uit Andersens sprookje ‘De sneeuwkoningin’ dat Anna van Praag als motto voor haar boek koos, weten we dan wel hoe laat het is. Door die stukjes glas (in Andersens origineel gaat het om een spiegel die in scherven valt) gaan mensen alles om zich heen verdraaid zien. En inderdaad, meteen na haar ongeluk duikt er een vreemd meisje in Ives leven op, Evi. Bestaat ze wel of is Ive deze enige die haar ziet?
Deze Evi is niet alleen in naam de omkering van Ive. Ze is veel gebekter en voor niets en niemand bang. Ze redt zich prima zonder haar ouders - iets wat Ive ook wel van pas zou komen. Met Evi in haar buurt doet ze dingen die ze normaal niet zou durven. Maar net als de Sneeuwkoningin lokt ze Ive ook over het randje, waardoor Ive bijna verdrinkt.
De thematiek van Noorderlicht is mooi: leren accepteren dat je ouders ook maar mensen met hun eigen gebreken en wensen en ontdekken waar je zelf staat en wat je eigen grenzen zijn. Toch komt die thematiek niet helemaal goed uit de verf en dat heeft te maken met een gebrek aan focus. Van Praag sleept er te veel bij, van klimaatcrisis tot een mysterieuze zwerver. Ze wil het ook te mooi maken: én het noorderlicht én de Sneeuwkoningin én een dubbelgangersmotief. Alles stapelt zich op in plaats van dat ze dingen goed uitwerkt. Daardoor gaat het verhaal zwabberen en schuiven: wat wil de schrijfster nou? Het maakt ook dat de personages niet echt tot leven komen, maar pionnen blijven op een te vol speelbord. Dat is jammer, want dat Van Praag een thematiek wel goed in de hand weet te houden, heeft ze bewezen in eerder werk, zoals Een heel bijzonder meisje. Je zou haast zeggen: schrijf asjeblieft een Noorderlicht 2.0.
