Het huis ontploft van de Franse schrijfster Nathalie Stragier is een wensvervullend verhaal op precies de goede manier.

Het huis ontploft is bekroond met de Deutsch-Französische Jugendliteratuurpreis en genomineerd voor de Prijs van Unicef 2023. En ik kan goed begrijpen waarom.

Het verhaal heeft een prettige mix tussen realisme en idealisme, tussen grote problemen en kinderlijke oplossingen, tussen wanhoop en hoop. Alle hoofdpersonen kampen op eigen manier met woningnood. Gabriël moet het grote appartement in de Parijse binnenstad verlaten nadat de erfenis van zijn ovefrleden ouders op is en hij en zijn voogdes Domi de huur niet meer kunnen opbrengen. Felix en zijn oudere broer en vader zijn hun huis uitgezet; sinds vader werkeloos is, is ook hier het geld op. En Charline droomt ervan eindelijk eens een kamer voor zichzelf te hebben. Gabriel ziet in Felix en Charline de oplossing voor zijn probleem: als de gezinnen de huur gaan delen, wint iedereen daarbij.

Het is zo’n oplossing die in werkelijkheid zelden bewaarheid wordt. Maar in dit boek wel en dat overtuigt dubbel en dwars. De drie kinderen verschillen qua karakter en achtergrond enorm, maar ze vinden elkaar in een gedeelde woonwens. Het is alleen nog zaak de volwassenen over te halen. Stragier gooit de verhaallijnen vakkundig uit en bindt ze ook weer samen. Het resultaat is een heerlijk verhaal waarin mensen ondanks grote verschillen bevriend raken en elkaars eigenheid én talenten waarderen. Het doet denken aan feelgood-film Les Untouchables. Dit boek voelt ook helemaal goed.