Verwend stadsmeisje brengt zomer door met creepy jongen. Je moet Anna Woltz heten om daar een dynamisch en indringend verhaal van te kunnen maken: De spin en de sleutel.

Atlas is een creepy jongen, althans in de ogen van Elena. Hij rijdt weliswaar op een wit paard, maar een charmante prins is hij allerminst. Sinds zijn moeder verongelukte, bereidt Atlas zich voor op het einde van de wereld. Hij oefent zich in overleven.  
Elena heeft andere zorgen. Ze was een succesvolle influencer, maar sinds mensen haar oproep om je angsten te overwinnen al te letterlijk namen ligt ze online onder vuur. Ze is maar wat blij naar ‘het einde van de wereld’ – een huis in het bos waar Atlas met zijn vader, zusje en stiefmoeder woont – te kunnen vluchten. Ze had er alleen niet op gerekend de zomer met een creep als Atlas te moeten doorbrengen.

In korte hoofdstukken kijken we afwisselend door haar ogen naar hem en door zijn ogen naar haar. Woltz weet hun karakters in levendige en geestige taal te vatten. Het verwende stadsmeisje dat superdramatisch doet over de ‘creepy horrorschuur’ waar ze moet slapen. En Atlas die voortdurend denkt in ‘feiten’ en ‘verbeterpunten’. Woltz bouwt de spanning vakkundig op en onthult in stukjes en beetjes de geheimen en zorgen van Elena en Atlas. En natuurlijk komen beide hoofdpersonen nader tot elkaar.

Er komt nogal wat langs in dit boek. Rouw, angst van jongeren over de toekomst, de druk van sociale media, ouders die hun kinderen verwaarlozen. Maar het wordt nergens te nadrukkelijk of moraliserend. De spin en de sleutel is een goed geschreven, geestig, dynamisch en indringend verhaal met levensechte karakters. Het is bovendien een boek dat jongeren van nu een hart onder de riem steekt, hoe woest ze ook zijn op de wereld en de volwassenen. Zoals Atlas besluit: ‘Er zijn geen verbeterpunten. Feit: op dit moment is alles precies goed.’

(Deze recensie verscheen in gewijzigde vorm eerder in onderwijsvakblad Didactief)