Lysette Geel schreef een boek over een actueel maatschappelijk thema - armoede - maar het verhaal wil niet echt tot leven komen.

Bij een boek met de titel Mijn moeder is een dekbed weet je al dat er iets niet helemaal op rolletjes loopt in dat gezin. En inderdaad, de moeder van Adam en Nina is ‘even’ uit de running. Ze blijft in bed liggen (vandaar dat dekbed) en negeert de toenemende stapel enveloppen met rekeningen en de mannen die aanbellen.

Haar kinderen zijn intussen bedreven geworden in het koopjesjagen en hun buik vullen met brood dat over de datum is. Adam voelt zich verantwoordelijk voor zijn jongere zusje en voor zijn moeder. Hij durft met niemand te praten over de problemen thuis, zelfs niet met zijn beste vriendin Maysa.

Lysette van Geel kan schrijven en weet wel raad met oneliners, zoals de titel van het boek en de hoofdstukken laten zien. Maar met soepele zinnen en een klemmend maatschappelijk thema (armoede) alleen bouw je nog geen goed verhaal. Natuurlijk, je creëert spanning door Adam er alleen voor te laten staan. En zijn schaamte voor de situatie thuis is ook navoelbaar. Maar zijn karakter wil maar niet echt tot leven komen.
Ook de manier waarop Maysa haar vriend in de kou laat staan, overtuigt niet. Datzelfde geldt voor de plotselinge ommekeer van Adams moeder, van de een op de andere dag kruipt ze zonder hulp onder het dekbed uit. Dat is een wel erg eenvoudige oplossing van structurele armoede.