‘Voor iedereen die zich wel eens anders voelt.’ Aldus de opdracht in De man met de lange benen, een prentenboek van de Britse illustrator Benjamin Phillips. Dat ‘wel eens’ is voor de naamloze hoofdpersoon een eufemisme. Met zijn extreem lange stelten valt hij altijd en overal behoorlijk uit de toon.

Bij alles wat hij doet, ondervindt de man hinder van zijn benen. Zijn maten passen niet binnen de gangbare normen van bed, bad, fiets of pantalon. Dus inderdaad, ‘voor de man met de lange benen was het leven niet eenvoudig’. Phillips schildert zijn hoofdpersoon hoog boven iedereen uit torenend of met zijn benen in de kronkels als hij bijvoorbeeld probeert een deur door te komen. De illustraties maken goed duidelijk tegen welke problemen de langbenige man aanloopt (soms letterlijk, au, weer het hoofd gestoten aan een lamp).
Het is jammer dat Phillips dat ook nog in tekst wil uitdrukken. Een zin als ‘Erg behulpzaam waren de meeste mensen niet’ is overbodig, want de gezichtsuitdrukkingen van de anderen spreken boekdelen: ze negeren de man of kijken laatdunkend naar zijn gestuntel.

Pas halverwege gaat de tekst iets eigens toevoegen. Dat is op het moment dat Carlos, de verlegen man van de ijzerwinkel, ten tonele komt. Het is een mooi kantelpunt in het verhaal. Carlos wil wel vertellen dat hij de man bewondert, maar durft het niet. Want ga als verlegen mens maar eens tegen de keer in, dan val je teveel op.
Er moet een overstroming in het stadje aan te pas komen alvorens de andere mensen ook zien dat de man met de lange benen er wezen mag en aardig is. Hij schiet mensen te hulp en helpt ze hun huizen weer op te bouwen. Dit had in menig kinderboek het eind goed, al goed slot kunnen zijn, maar Phillips kiest gelukkig een origineler einde. Hij maakt duidelijk dat echte acceptatie altijd wederkerig is: de ander moet jou zien staan, en niet alleen als het die ander toevallig goed uitkomt.

Een leuk detail in de illustraties is dat op diverse plekken dingen netjes naar soort geordend zijn, zoals de levensmiddelen in de supermarkt of het gereedschap in de winkel bij Carlos. Het verhaal laat ons zien dat die ordening geen natuurlijke wet is. En dat een lange vriendelijke man bijvoorbeeld heel goed past bij een kleine verlegen man.